W/w ustawa, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2011, określa obszary i sposoby przeciwdziałania naruszeniom zasady równego traktowania ze względu na płeć, rasę, pochodzenie etniczne, narodowość, religię, wyznanie, światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną oraz organy właściwe w tym zakresie.
Ze względu na niepełnosprawność ustawa zakazuje nierównego traktowania osób fizycznych (art.8 ust.1) w zakresie:
- podejmowania kształcenia zawodowego, w tym dokształcania, doskonalenia, przekwalifikowania zawodowego oraz praktyk zawodowych;
- warunków podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej lub zawodowej, w tym w szczególności w ramach stosunku pracy albo pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej;
- przystępowania i działania w związkach zawodowych, organizacjach pracodawców oraz samorządach zawodowych, a także korzystania z uprawnień przysługujących członkom tych organizacji;
- dostępu i warunków korzystania z instrumentów rynku pracy i usług rynku pracy określonych w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oferowanych przez instytucje rynku pracy oraz instrumentów rynku pracy i usług rynku pracy oferowanych przez inne podmioty działające na rzecz zatrudnienia, rozwoju zasobów ludzkich i przeciwdziałania bezrobociu.
Każdy, wobec kogo zasada równego traktowania została naruszona, ma prawo do odszkodowania. Ponadto, zgodnie z Ustawą, postawienie zarzutu naruszenia zasady równego traktowania uprawdopodobnia fakt jej naruszenia i ten, któremu zarzucono naruszenie tej zasady, jest obowiązany wykazać, że nie dopuścił się jej naruszenia. Nie ma tu więc zastosowania zasada domniemania niewinności.
Wykonywanie zadań dotyczących realizacji zasady równego traktowania Ustawa powierza Rzecznikowi Praw Obywatelskich oraz Pełnomocnikowi Rządu do Spraw Równego Traktowania. Zadania związane z przeciwdziałaniem dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność Pełnomocnik do Spraw Równego Traktowania wykonuje we współpracy z Pełnomocnikiem Rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych.